Zalig kerstboom en een gelukkig nieuwhaar!

Joehoe en namaste! Terug van weg geweest (het is alweer 4,5 week geleden toen ik mijn eerste blog online heb gezet) maar hier is dan toch echt de langverwachte tweede! Ik kan, gelukkig voor jullie, dan ook echt niet zeggen dat er weinig te vertellen valt. Good to know trouwens; het is gelukt om foto’s te uploaden, dus neem ook snel een kijkje bij mijn vorige blog voor meer sfeerimpressies!

Ik zal even beginnen bij het begin, de vrijdag na het plaatsen van mijn eerste blog zijn we naar Matheran geweest. Er waren twee mannelijke vrijwilligers op bezoek die hier een week kwamen schilderen (dit doen ze nu al een paar jaar, een dochter van een van de mannen is geadopteerd vanuit Bal Anand, vandaar de connective). Dit waren toevallig ook bekenden van Marieke (vrijwilligster die ik eerder ook al heb genoemd!) en zij wilden graag met ons een uitstapje maken, wat dus Matheran is geworden. Matheran in het kort: een grote berg die door de jaren heen een toeristen attractie is geworden. Er werd ons van te voren al geadviseerd niet met de auto naar het beginpunt te reizen, je kunt namelijk gewoon met een treintje gaan. Bij ons reed deze natuurlijk niet. Ik kan jullie zeggen dat last hebben van wagenziekte het er echt niet beter op maakte. Vlak langs de afgronden rijden trouwens ook niet en tegenliggend verkeerd op een berg met eenbaansweg dus ook niet. Matheran is met name geliefd onder de rijkere klasse Indiers. Het was duidelijk te zien wie onder de rijkere klasse valt en wie niet. De rijkere klasse (waarschijnlijk ook hogere kaste) worden door ‘human cars’ of te paard de hele berg op gedragen. Wij zijn natuurlijk gewoon lekker sportief de berg op gelopen. Onderweg kun je heel goed zien dat Matheran met de jaren echt een toeristenattractie is geworden door alle resorts, winkeltjes, restaurants en zelf kleine game halls die je tegenkomt. En op het einde beloond met een alles goedmakend uitzicht. Eigenlijk ons eerst echte uitstapje tot nu toe, die we goed hebben afgesloten door te gaan uit eten (met veeel sjicken).

De week hierna zijn Hes en ik begonnen met het counselen van de meiden die we onder onze hoede hebben genomen. Ik geloof dat ik dit in mijn vorige blog al heb verteld, maar het gaat om 5 meiden van Ginny 2 (kamer 2). We hebben ze onderling verdeeld, alleen Ekra (mentaal gewoon in orde maar haar lichaamfuncties begeven het meer en meer) counselen we samen. Het uitvallen van haar lichamelijke functies maakt namelijk dat ze veel moeite heeft met praten en samen kunnen we elkaar helpen haar beter te verstaan. Met Pooja en Payal heb ik elke week op een vaste dag een gesprek. Persoonlijk merk ik dat het ondersteunen van deze meiden heel waardevol is. Jullie moeten je voorstellen dat deze meiden gewoon in staat zijn hard te werken, maar niet meer mogen/kunnen dan hun taken hier op Umang. In Nederland wordt het juist gestimuleerd dat jongeren in een instelling werken en naar school blijven gaan zolang dit mogelijk is. Hier in India is dat dus niet de normale gang van zaken, waardoor deze residents enorm tegen worden gehouden in hun verdere ontwikkeling. Meer dan begrijpelijk dus dat ze struggles ervaren en het in ieder geval kan helpen om hierover te praten! En dat heb ik meer dan gemerkt tot nu toe! Alhoewel ik nu ook begin te merken dat naarmate de onderwerpen zwaarder beladen worden, het door de taalbarriere ook steeds moeilijker wordt elkaar te begrijpen. Met handen, voeten, pictogrammen, tekenen en andere tools kan er toch elk gesprek wel iets bereikt worden. Dankbaar zijn ze in ieder geval en daar doe ik het hoe dan ook voor.

Ik zie alweer dat het een ‘als ik eenmaal begin te typen dan rolt het eruit’ stuk gaat worden. Sorry not sorry, het is maar hoe je het bekijkt (waarschijnlijk komt mijn volgende blog weer pas over een paar weken dus dan hebben jullie wel wat leesvoer).

Het zijn verder hele wisselende weken geweest waarin er veel onrust was. Veel residents die niet lekker in hun vel zaten en een aantal keer zelfs een flinke uitbarsting. Met veel geschreeuw en helaas ook met geweld tussen de residents onderling. Ze hebben allemaal hun issues, enorm uiteenlopend, en geen privacy. Dan is het eigenlijk meer dan logisch dat dit soort dingen gebeuren, maar dat maakt het er niet makkelijker op. Het is heftig om te zien wat het met iedereen doet en hoe iedereen hier gek genoeg een weg in heeft gevonden om ermee om te gaan. Ermee omgaan zijn grote woorden maar het gebeurt wel op hun eigen manier, ze zijn hoe dan ook een family. Ze kunnen hier elkaar niet echt ontwijken. Voor ons was het op die momenten gelijk handelen, maar de klap kwam erna wel hoor. Toch geld ook voor ons dat het niet ontweken kan worden, dus de dag erna is het weer met volle moed verder gaan en positief blijven! We werken er daarnaast aan om protocollen ed. op papier te zetten waar iedereen zich aan kan houden in dit soort situaties. Ik bekijk het van de positieve kant en ben blij dat we dit meemaken zodat we onze kennis kunnen gebruiken voor verbetering, in samenwerking met de care takers en verantwoordelijke staff natuurlijk! Elke week vind er een workshop plaats, die wij vanaf deze week overnemen. In deze workshops worden lastige onderwerpen samen besproken en worden kennis en ervaringen met elkaar gedeeld. Het leuke eraan is dat het er ook voor zorgt dat er echt wordt samengewerkt. We merken dat iedereen wat losser is geworden en er een super leuke sfeer is ontstaan. Nu hebben Hes en ik ook gewoon vaak de lolbroek aan, dus ze kunnen eigenlijk ook niet anders.Oh en, de twee vrijwilligers (Sangam en Marieke) hebben ons inmiddels ook verlaten. Toch wel raar om nu ineens alleen te zijn maar ook dit is tot nu toe geen probleem voor ons geweest. Hes en ik zijn een goed team samen en ondanks ons groeiende takenpakket komen we er samen wel uit! Nog even nee leren zeggen en we kunnen alweer naar huis komen. Grapje natuurlijk.

Voor ik het vergeet, we zijn ook nog twee dagen in Mumbai geweest de 18e en 19e. Er was pest control in ons huis waardoor we er eigenlijk twee dagen niet in konden, dus een mooi moment om onze ‘vrijwilligers mama’ in Mumbai op te zoeken. Het was echt heer- lie, we hebben genoten en zelfs kunnen zwemmen en tannen op het dakterras. Ook leuk om even het contrast mee te maken met de drukte van de stad en de rust op het meer afgelegen platteland. Marijke woont in Bendra, hier wonen veel indiase acteurs en modellen vaak nog wachtend op werk. Het is een meer levendige plaats waar genoeg te doen is. De maandag zijn we naar Colaba gegaan, de duim van Mumbai. Wat geshopt en rondgestruind en in de namiddag weer terug naar Bandra en met Marijke inclusief wijn op het dakterras geborreld. Dinsdag gezwommen, getand en Bendra nog in geweest. We wilden eigenlijk rond 4 de trein pakken, maar door een te aantrekkelijke lunch is dat helaas mislukt. Tijdens de spits met de trein in Nederland is voor ons al niet te doen nou lieve lieve mensen, hier al helemaal niet. Het was echt hutje mutje, en we hebben er letterlijk spierpijn van gekregen. De ervaring was verder super leuk, iedereen was alleen maar geinteresseerd en heel behulpzaam. Eten werd uitgedeeld en toen ze wisten dat we naar het eind station moesten werd er ook al snel een plek vrij gemaakt zodat we konden zitten. Uitgelachen werden we ook enigzins, want welke gek gaat er nou in India met de trein? Heel Umang stond op z’n kop want door alle vertraging waren we pas om half 10 terug.. Ook Sulu was al ingelicht, whoopsie.

En dan last but not least; kerst en nieuwjaar op Umang. Het was me een feest, met bloed zweet en tranen doorstaan. Voor iedereen natuurlijk nog een zalig kerstboom toegewenst en ein gooije roetsj (daar is dan toch de limburger in me)! Zoals ik op instagram, snapchat en facebook achteraf heb kunnen zien, is er weer flink uitgepakt en zijn er flinke katers gevallen en wat kilo’s aangeplakt. Onze kerst was wat hectisch aangezien voor ons niet heel duidelijk was wat nu precies de bedoeling zou zijn. De week ervoor wisten we pas dat wij de residents zouden helpen met het versieren (er moest dus ook nieuwe versiering geknutseld worden). Drie dagen van te voren werd ons gevraagd wat we gingen koken voor zo’n 35 man.. Maar we did it; kerstavond hebben we iedereen een rijkgevulde tomaten-groentensoep voorgeschoteld met tosties on the side, eerste kerstdag hebben we in de ochtend het ontbijt verzorgd met peanutbutter and banana sandwiches en als lunch pasta met kip. Kerstavond hebben we, omdat wij onverwachts werden meegenomen om te uiteten door Sulu (ook als afscheid voor de andere vrijwilligers), bij terugkomst flink gedanst en afgesloten met het zingen van christmas carols bij het kampvuur. Tweede kerstdag werd er gewoon weer gewerkt. We waren even vergeten dat het dat weekend alweer een feestdag zou zijn, zondag is normaal onze vrije dag. Nee hoor, oliebollen bakken en aan onze reports werken! Iedereen die dag gekleed in glitter en glam en ’s avonds werd er weer gedanst, gelachen en gezongen. Aftellen tot 12 uur en oliebollen en snacks eten! Hes en ik hebben hier maar liefst met een kopje thee geproost met een flikkersterretje als vuurwerk. Kerst en nieuwjaar met warm weer, 4.5 uur eerder dan jullie allemaal in NL, was toch wel een beetje raar. Maar ik heb ervan genoten en het werkleven is weer vol op gang.

Voor iedereen die nog in een vrijgevige sfeer hangt en misschien nog wat centjes over heeft na deze dure maand, sponsoren kan echt nog steeds! En ja echt ook elke euro helpt nog steeds! Op de planing voor donaties staat tot nu toe: nieuw matrassen, nieuw meubilair voor de dining room, verzorgen van nog meer ontbijtjes/lunch/diners, douchesponzen met hendels (zodat de care takers de residents niet met hun handen hoeven te wassen en het is natuurlijk hygienischer), check-ups en benodigde vaccinaties voor twee nieuwe huisdieren (ook de andere dieren waar nodig) en a lot more planned! Dus spread the word, als je zelf niks meer hebt dan is er misschien nog iemand in je netwerk die het wel kan missen.
Stuur me gerust een berichtje via FB of Whatsapp :).

Oke nu moet ik echt stoppen,
tot blogs en een dikke knuffel!