Afscheid nemen bestaat niet

Je ziet het goed, de allerlaatste en erg uitgestelde blog. Gewoon geschreven vanuit ons momenteel toch frisse kikkerlandje. Kunnen jullie je voorstellen dat het inmiddels alweer bijna een jaar geleden is dat ik ben vertrokken? Juist, ik ook niet.. De laatste alweer, geschreven met een ontzettend dubbel gevoel. Het besef dat ik eigenlijk na een week weer in oude patroon terecht ben gekomen, maar dat afscheid nemen niet bestaat en ik daarom blijf bij tot ziens. De eerste maar niet de laatste keer, niet omdat het hier in Nederland slecht vertoeven is, maar omdat het meer een samen en wij is een paar tijdzones verderop. Toch gaat het leven hier gewoon vrolijk verder en zit ik weer elke week 1,5 jaar in de schoolbanken voor mijn pre-master Pedagogische Wetenschappen, en hierna de master Forensische Orthopedagogiek. Terug in Nijmegen, waar ik me ook weer heerlie op mijn plek voel in een nieuw huisje!

Na een lange tijd weer het dagboek open geslagen om even terug in de tijd te gaan. Ik neem jullie weer mee terug naar India (en als de blog niet te lang wordt misschien ook nog wel naar de reis die ik daarna heb afgelegd door Maleisië, Nepal en Sri Lanka!), warm warm India. Vanaf Januari begon steeds meer dat gevoel erin te sluipen dat we over een tijd afscheid moesten gaan nemen van Umang en vooral van alle lieverds die er wonen en werken. Genieten van elke minuut van de dag dus, nog meer dan we al deden. Het vieren van feestdagen lijkt een dagelijkse gewoonte te zijn waar het, anders dan onze Nederlandse manier van feestdagen vieren, om veel meer gaat dan alleen alcoholische versnaperingen nuttigen. Wij vieren feest voor Willies verjaardag, zij vieren feest voor hun land en de enorme trots die daarbij komt kijken. Republic day stond 26 januari op de planning; waarvoor al ruim een week door iedereen flinke voorbereidingen plaatsvonden. De mooiste kleren werden uit de kast getrokken, en er werd door de meeste residents drie keer van outfit gewisseld. Wij mochten genieten van de optredens waar echt alles voor gegeven werd, hoog bezoek én weer een gesponsorde lunch om van te watertanden. En buikpijn erna, dat ook. Zie google voor alle feiten over Republic day, ik moet er toch ergens voor zorgen dat mijn blog leesbaar blijft en geen vier pagina's lang wordt.

Naast al het gefeest blijven we natuurlijk gewoon doorgaan met alle werkzaamheden op Umang. Er zijn zoveel dingen die we zouden willen doen, maar die door de korte tijd (en het 'ja knikken' dat in India vier verschillende dingen kan betekenen) weten we ook dat we trots moeten zijn op elke stap die we zetten en al hebben gemaakt. De counseling gesprekken met de meiden gaat steeds beter en we hopen dat ze ook wanneer wij weg zijn blijven praten. Het doel was vooral om ze te laten merken dat er niets is om je voor te schamen, en dat het oke is om een baaldag te hebben. En dat doel is voor ieder van hun op een eigen manier bereikt! De workshops met de staff leveren veel mooie dingen op, het simpelweg met elkaar in gesprek gaan en gebruik maken van ieders kennis. Klinkt heel simpel, maar is op Umang geen vanzelfsprekend iets. Los daarvan wordt het teamgevoel veel sterker, ook tussen ons als vrijwilligers en de staff algemeen. Meer op een lijn zitten, echt samen werken en naar elkaar luisteren. Een laatste sprint om dit alles ook op papier vast te leggen; het final report, de workshops, de counseling met de meiden, handleiding voor de vrijwilligers etc. etc. En dan natuurlijk nog onze laatste uitgaven van het sponsorgeld, waar we nog ontzettend mooie dingen meer hebben kunnen doen! Voor de zekerheid maar even alles op een rijtje: spullen voor de honden, vaccinaties van de dieren, bakspullen, de 20 KG aan spullen die thuis al ingekocht waren, ingrediënten voor al het lekkers en de kookfestijnen voor +- 30 man, doucheborstels voor alle residents, overige boodschappen, pizza en pasta voor het laatste avondmaal samen, een juicer voor de healthy juices rijk aan vitaminen en dan last but not least hebben we én nieuwe matrassen besteld voor een groot deel van de residents én nog een bijdrage kunnen leveren aan nieuwe meubels voor de dining room. En die laatste week, onwerkelijk en echt voorbij gevlogen. Gelukkig Akshay (die met een heftige longontsteking al een tijdje in het ziekenhuis lag) in het Mahatma Ghandi Hospital, Mumbai, nog op kunnen zoeken om afscheid te nemen. Met een stuk of 10 man in de jeep, geen enkel probleem, in India dan. En nee, hygiene staat hier duidelijk niet perse op de nummer 1 van de to do list, en voldoet in ieder geval totaal niet aan de honderden eisen waaraan het zou moeten voldoen (of ja; de westerse standaarden dan). De buisjes met bloed naar de juiste afdeling brengen gebeurd, ja echt waar, gewoon door iemand van de staff van Umang. Los in een jaszak, met op even snel op papier geschreven de weg naar de juiste afdeling. Op de terugweg nog een pitstop voor mangolassi en samosa's, our treat!

De laatste twee dagen in het kort: zaterdag 17 februari hebben we overdag nog gewoon gewerkt en wat laatste dingen voorbereid voor onze 'farewell dag' zondag. In de avond hebben we met iedereen samen movienight gehad met veel popcorn en home made custard. En niet te vergeten het een na laatste avondmaal met pizza en pasta. Zondag stond in het teken van samen zijn, lachen, veel foto's maken en vooral ontzettend genieten. As usual niet gelopen zoals gepland, plannen is niet echt een begrip in India, zoals jullie ook in de vorige blogs wel al hebben kunnen lezen. Hints gespeeld, een heerlijke gesponsorde lunch gehad (we zijn eigenlijk gewoon echt verwend qua eten de afgelopen drie maanden), feest gevierd in de dining room, genoten van het laatste avondmaal van Saviitri die ons lievelingsgerecht Puri had gemaakt, cadeautjes gekregen, home made pisang goreng gegeten en zo ook iets laten proeven van mijn pindaroots, cadeautjes uitgedeeld en de avond afgesloten met een persoonlijk geschreven boodschap voor de residents en alle staff. Maandag de 19e, veel geknuffeld, natuurlijk een stuk later vertrokken dat gepland (we konden met Sulu meerijden naar Mumbai) en uit eindelijk krokodillen tranen laten vallen toen we het terrein afreden. Een thuis naast ons thuis.

In Mumbai nog een pitstop gemaakt bij Bal Anand, het weeshuis waar de residents van Umang ook vandaan komen, de echte afsluiter. Hierna met de Ola richting onze vrijwilligersmama waar we een paar dagen enorm verwend zijn en heerlijk vertoefd hebben. Met nog steeds het gevoel dat we gewoon weer terug zouden gaan naar Umang.. Na een week in Mumbai toch maar met het vliegtuig naar Varanasi (we wilden met de trein reizen, maar 30 uur onderweg zijn leek ons toch iets te enthousiast) waar we een week lang genoten hebben van alles ghats langs Mother Ganga. Op naar Nepal; met de nachttrein, in de sleepers class richting Gorakhpur en vanuit daar met de bus naar de indiase grens. Met natuurlijk een overvolle bus die na een klein uurtje dan ook het loodje heeft gelegd. Gelukkig vrienden geworden met een vriendelijke man die voor ons een plek heeft weten te bemachtigen in een minivan, good to go! Visum on arrival regelen voor Nepal en lopend de grens over, wat minder spannend was dan het klinkt. Highlights: Dhobi ghat (geen wasmachine maar een wasdorp), leven en dood in een ander daglicht langs de Ganges in Varanasi, lassi, met de trein reizen is vechten voor een plek maar de spot voor ontzettend leuke gesprekken, k(h)oeien everywhere (en nee ik was dus niet ook heilig door mijn achternaam), holi festival is niet in woorden uit te drukken, en R + R =back ook al is dit voor velen niet voor te stellen maar respect tonen voor de indiase cultuur geeft ontzettend veel moois terug!

Nog even in het kort wat highlights van de andere bestemmingen. Nepal: ontzettend positieve en hardwerkende mensen die nog steeds enorm hard bezig zijn met het heropbouwen van hun eigen huizen en land, een 10daagse trekking door het Annapurna (himalaya) gebergte met bijna 10 kilo op de rug, binnen een maand 7 plaatsen bezocht, thakali 24/7 (nepali food) en een maand kunnen genieten van echte frisse berglucht. Maleisië: toerisme is zichtbaar aanwezig, streetfood streetfood streetfood, Taman Negara zonder Canopy Walk is geen Taman Negara (ja echt, DE canopy walk was dicht toen wij er waren), Perhentian Islands betekent 'zullen we nog maar een nacht bijboeken?' en zelfs zonder duikbril kunnen snorkelen en het is meer ontwikkeld dan je zouden denken. Sri Lanka: Srillings, de mensen zijn echt <3, 80% natuur 20% bebouwing (de cijfers niet gecheckt hoor), geen verkeersbord om te waarschuwen voor overstekende herten maar voor overstekende olifanten, een tuktuk huren en besturen, 7 uur in een trein is nog nooit zo leuk geweest en een dag geen rice and curry is een dag niet geleefd.

Voor iedereen die het gered heeft tot het einde, hopelijk hebben jullie ervan genoten. Het was meer dan top en afscheid nemen bestaat echt niet dus; tot ziens!

Groetjes,

Loempia terug in NL